(bursa’da dağıtılan bir iş dergisi için sorular ce cevaplarımdan; soruları yönelten berrak coşkun) soru: 1- Çocuktuk… Kısacık boyumuzla mutfaktaki masaya erişme yeteneğinden bile yoksunduk ama döndürebiliyorduk dünyayı parmağımızın ucunda. Karanlığa gizlenmiş gölgelerle savaşırken, hep iyi kalpli kahraman şövalyenin kazanacağını biliyorduk….
izmir uçağında yaşlanan aile üyelerini bayramda görmeden edemeyen serdar ve berrin’e (ortaokul sınıf arkadaşlarım) rastlayınca, zamanın gerçekten hızla geçmekte olduğunu hatırladım.hepimizin hissettiği bir hızla geçen zamanın etkisi izmir’de (ya da sizler nerede büyüdüyseniz, orada, ve hele oradan uzakta yaşamaktaysanız) daha…
Garip sorular vardır, 20’li hatta 30’lu yaşlarda iken sıkça gittiğimiz ev partilerinde, ortamı ısıtmak amaçlı oynanan “oyun”lardan birisinde sorulur: Şu anda hayatınızın son 3 dakikasını yaşıyor olduğunuzu bilseniz, ne yaparsınız?Bu tür bilmecemsi ve fazlasıyla yeni dalga fransız filmi etkisi altında…
gazetede S Turgut’un yönetmenlikten ayrılışını öğrendiğim gün, köşemde yazdıklarımın ya da kendisiyle beraber pazar ilavesinde yaptğım entelektüel şaklabanlıkların onun mevkiine malolup olmadığını, işini benim yüzümden (kendini bir şey sanma noktasına varan bir düşünce tarzı, ama insana yaşama tutkusu veriyor:)) kaybedip…
akşam gazetesine 2.5 yıl önce beni yazar olarak davet eden serdar turgut, yayın yönetmenliği görevinden ayrılmış ya da ay-ı-rılmış. gazetelere yazan, ama gazete okumaya haftasonunda fırsat bulabilen bir kişi olarak bu haberi geç öğrendim. akşam’ın pazar ilavesindeki ciddi görünüşlü, ama…
bu ara bloguma ne ekleyeceğime bir türlü karar veremediğim için, geçen yaz arena dergisinin, (ne alaka demeyin, bana soru soran bir çok kişiye ayırdetmeden yanıt vermek gibi bir huyum var, bir cevabım ve o anda zamanım varsa… buna cevap yetiştirmek…
yolculuk dönüşü blogspotun hayatımıza döndüğünü gördüğüme sevindim.hayat nasıl gidiyor diye sorsam mı kendime?yolculuklar, konuşmalar, gündelik klinik sorumluluklar…yapmak istediklerim, yapmam gerekenler, yapmam beklenenler, yapmak zorunda olduklarım, yapmasam da olabilecekler…yazmadan rahat edemeyeceğim, ama yazmak için gereken “konsantrasyon”u bir türlü bulamadığım şeyler…bir de…
Gazete anketlerine verdiğim cevaplara pek dikkat etmem; doğru cevap veririm, kıvırtmam, ama doğuracaklarını pek düşünmem. Gençliğimden en etkilendiğim roman deyince aklıma gelmiş olan, belki de sahiden en etkilendiğim, en azından öyle hatırladığım Narziss ve Goldmund’a ilişkin yorumu okuyunca, beğendiğim bu…
bu bloga ve binlerce başka bloga ilişkin bir durum: chicago’daysanız okuyabiliyor, yazabiliyorsunuz. istanbul’daysanız…?acıklı… acınılacak durum.sebebi, muhtelif.kabahatli, herhalde çok kişi. çoğumuz.ne yapabiliriz?aklımızı başımıza toplayabiliriz.nasıl?değişik cevaplar verilebilir: ben nereden bileyim ? neden ben bileyim? gibisinden uzatılabilir.yine de, böylesi iyi. aynaya baktığımızda, sandığımız…
dün akşamdan bu yana bloglara erişimin engellenmiş olduğunu görmek, park yerinin arabanız içinde kalacak biçimde kapısının kilitlenmesine benziyor. bu benzetmemi özgürlükleri hafife almak gibi yorumlamayın,zaten hafife alanın ben ya da benzeri insanlar olmadığı apaçık ortada.böl bir durumda, üzüntüden başka hangi…